Szkliwa ceramiczne i techniki - podział - spis treści
Szkliwa ceramiczne - techniki - wstęp
Jak wiecie prowadzimy obecnie warsztaty dotyczące podstaw technologii ceramiki. Jak zwykle podczas takich spotkań rodzi się wiele pytań, wątpliwości dociekań. Artykuł ten ma być próbą bardzo ogólnego opisu różnych typów technik tworzenia powierzchni dekoracyjnych wyrobów ceramicznych umownie podzielonych na typy. Podział taki jest jednym z naturalnie wykształconych prób klasyfikacji wynikającej z praktyki ceramicznej i historii ceramiki. Dobrze go znać aby na podstawie szeroko funkcjonujących nazw używanych przez ceramików praktyków móc określić o czym my w ogóle mówimy. Nawet same nazwy czasami, na początku nie kojarzą się z czymś konkretnym. Tu zostawię Was z lekturą. Może komuś się przyda.
a propos… gdyby ktoś był zainteresowany warsztatami to służę linkiem do opisu warsztatów oraz recenzji. Przy okazji zachęcam, choć zaznaczam, że są dość trudne i dużo tam o technologii a mniej o technikach ceramicznych. Dla osób mających umiarkowane doświadczenia z ceramiką mogą być nurzące i mało interesujące
Techniki zdobienia podszkliwnego
Rodzaj dekoracji, który jest stosowany do powierzchni wyrobu przed jego ostatecznym szkliwieniem, często używany do tworzenia skomplikowanych wzorów lub efektów.
Technika zdobienia podszkliwnego to metoda dekorowania ceramiki, w której kolorowe wzory są nakładane na powierzchnię czerepu glinianego przed nałożeniem i wypaleniem przezroczystego lub półprzezroczystego szkliwa. Wzory podszkliwne są zazwyczaj wykonane z połączenia tlenków, pigmentów, spoiwa i wody, i mogą być nakładane na powierzchnię gliny za pomocą pędzla, stempla lub innej metody aplikacji. Wzory podszkliwne są następnie pozostawione do wyschnięcia przed nałożeniem szkliwa, które łączy się z powierzchnią przedmiotu podczas wypalania i chroni wzory podszkliwne.
Technika ta pozwala na większą szczegółowość i precyzję w pracy projektowej i może generować szereg kolorów i efektów. Technika zdobienia podszkliwnego może być używana do tworzenia różnych efektów dekoracyjnych, w tym pejzaży, portretów i różnych abstrakcyjnych form i projektów. Technika była wykorzystywana przez artystów i garncarzy w trakcie całej historii ceramiki dla tworzenia unikalnej i pięknej ceramiki.
Techniki naszkliwne
Dekoracja naszkliwna to technika dekoracji ceramiki, która polega na nakładaniu kolorowych emalii na powierzchnię wcześniej szkliwionego przedmiotu ceramicznego. Technika ta jest zazwyczaj stosowana na zewnętrznej warstwie przezroczystego, błyszczącego szkliwa, aby dodać elementy dekoracyjne, takie jak wzory, projekty lub ilustracje. Farby i emalie są nakładane przy użyciu różnych technik, w tym malowania pędzlem, natryskiwania, sitodruku i innych technik. Po nałożeniu dekoracji, przedmiot jest wypalany w stosunkowo niskiej temperaturze, zazwyczaj pomiędzy 700-800°C, w celu połączenia farby czy emalii z powierzchnią szkliwa.
Technika ta pozwala na uzyskanie szerokiej gamy kolorów i efektów i jest często stosowana w produkcji porcelany, talerzy dekoracyjnych i innej ceramiki wysokiej klasy. Dekoracja na szkliwie wymaga umiejętności i precyzji, i jest to popularna technika wśród artystów ceramicznych i producentów, którzy specjalizują się w wysokiej jakości, skomplikowanych wzorach.
Szkliwa transparentne
błyszczące, przezroczyste szkliwa, które pozwalają pokazać naturalny kolor korpusu gliny.
Szkliwo transparentne (bezbarwne) to rodzaj szkliwa ceramicznego, które tworzy błyszczące, przezroczyste wykończenie na powierzchni wypalonej masy ceramicznej. Jest często używane do wzmocnienia naturalnego koloru gliny lub do stworzenia gładkiej powierzchni dla innych technik dekoracyjnych, takich jak malowanie lub stemplowanie.
Przezroczyste szkliwo jest zazwyczaj wykonane z połączenia skalenia, krzemionki i innych minerałów, i jest nakładane na czerep za pomocą pędzla, natrysku lub innej metody aplikacji ( zanurzania, polewania). Podczas wypalania, szkliwo topi się i łączy z cimasą ceramiczną, tworząc trwałą, wodoodporną powierzchnię, która chroni przedmiot i dodaje atrakcyjności wizualnej.
Szkliwa matowe
niebłyszczące szkliwo, które zapewnia miękkie, stonowane wykończenie.
Matowe szkliwo to rodzaj szkliwa ceramicznego, które tworzy niebłyszczące, płaskie wykończenie na powierzchni korpusu gliny. Jest często używane do tworzenia miękkiego, wyciszonego efektu i może być łączone z innymi szkliwami lub technikami dekoracyjnymi, aby stworzyć różne wzory i efekty wizualne. Matowe szkliwa są zazwyczaj wykonane z kombinacji skalenia, kaolinu i innych minerałów, i są one nakładane na czerepy za pomocą pędzla, natrysku lub innej metody aplikacji.
Podczas wypału, szkliwo łączy się z masą ceramiczną, by stworzyć trwałą, nienasiąkliwą powierzchnię, która zabezpiecza wyrób i zwiększa atrakcyjność wizualną. Matowe szkliwa mogą być używane samodzielnie lub w połączeniu z innymi szkliwami, aby stworzyć unikalne wykończenia.
Szkliwa z efektem crackle ( efekt harysowania )
szkliwo, które wytwarza sieć drobnych pęknięć na powierzchni wyrobu, często używane dla uzyskania interesującego efektu dekoracyjnego.
Szkliwo typu crackle jest rodzajem szkliwa ceramicznego, które wytwarza sieć drobnych pęknięć lub szczelin na powierzchni szkliwionego czerepu. Spękania występują, gdy szkliwo kurczy się bardziej niż czerep podczas chłodzenia, powodując pękanie szkliwa i tworzenie sieci drobnych linii. Spękania mogą występować naturalnie w niektórych szkliwach lub mogą być celowo tworzone przez artystów ceramików i garncarzy, aby dodać element dekoracyjny do ich wyrobów.
Szkliwa crackle mogą być wykonane z różnych materiałów i mogą dawać szereg kolorów i wzorów w zależności od konkretnego składu szkliwa. Podczas gdy spękania mogą być pożądanym efektem dekoracyjnym, mogą one również zagrozić integralności strukturalnej wyrobu w czasie, ponieważ pęknięcia mogą pozwolić wilgoci i innym substancjom przeniknąć do powierzchni i wnętrza gliny.
Szkliwa krystaliczne
szkliwa, które zawierają kryształy, powstające i rosnące wewnątrz tego szkliwa podczas wypalania, co skutkuje unikalną, powierzchnią i wspaniałymi kształtami widocznymi w szkliwie.
Szkliwo krystaliczne jest rodzajem szkliwa ceramicznego, które zawiera kryształy, Kryształy powstają w wyniku połączenia działania ciepła i chłodzenia, a na wielkość i kształt kryształów mogą wpływać takie czynniki jak skład szkliwa, temperatura wypalania i szybkość chłodzenia. Szkliwa krystaliczne często tworzą szereg kolorów i wzorów, i są wysoko cenione za ich dekoracyjny wygląd.
Są one zazwyczaj aplikowane pomocą pędzla, natryskowo bądź jak zwykle innej metody nszkliwienia i są wypalane w wysokich temperaturach, aby doprowadzić do wzrost kryształów. Szkliwa krystaliczne wymagają starannego przygotowania i dość wyrafinowanej technik wypalania, i mogą być trudne do opanowania, ale wyniki mogą być naprawdę oszałamiające.
Szkliwa celadonowe
półprzezroczyste, zielonkawe szkliwo, które kolebką są Chiny.
Szkliwo Celadon to rodzaj szkliwa ceramicznego, które charakteryzuje się półprzezroczystym, zielonkawym kolorem. Zostało wynalezione w Chinach i było używane przez tysiące lat do tworzenia szeregu dekoracyjnych wyrobów garncarskich. Szkliwa celadonowe są zazwyczaj wykonane z połączenia skalenia, kaolinu i innych minerałów i są wypalane w wysokich temperaturach, aby uzyskać charakterystyczny zielony kolor.
Kolory szkliw celadonowych mogą wahać się od bladych, prawie bezbarwnych odcieni zieleni do głębszych, bardziej nasyconych odcieni i mogą być stosowane samodzielnie lub w połączeniu z innymi szkliwami i technikami dekoracyjnymi. Ceramika celadonowa jest wysoko ceniona za swoje piękno i często kojarzona z tradycyjną estetyką pochodzącą z dalekowschodniej Azji .
Szkliwa satynowe
gładkie szkliwo o niskim połysku, które zapewnia jedwabiste wykończenie.
Szkliwo satynowe to rodzaj szkliwa ceramicznego, które daje gładkie, niskopołyskowe wykończenie na powierzchni poszkliwionego i wypalonego przedmiotu. Jest często używane do tworzenia jedwabistego, miękkiego efektu i może być łączone z innymi szkliwami lub technikami dekoracyjnymi, aby stworzyć szereg efektów wizualnych.
Satynowe szkliwa są zazwyczaj wykonane z kombinacji skalenia, kaolinu i innych minerałów, i są one nakładane na czerp przy zastosowaniu różnych metod aplikacji. Podczas wypalania, szkliwo topi się i łączy z powierzchnią masy ceramicznej, tworząc trwałą, powierzchnię, chroniącą przedmiot i dodajeącą atrakcyjność i piękny wygląd. Szkliwa satynowe mogą być stosowane samodzielnie lub w połączeniu z innymi szkliwami w celu stworzenia unikatowych efektów.
Szkliwa typu Shino
Szkliwo Shino to rodzaj szkliwa ceramicznego, które powstało w Japonii w okresie Momoyama (1573-1615) i charakteryzuje się specyficzną kompozycją barw, matową powierzchnią i rustykalnym wyglądem. Szkliwa Shino są zazwyczaj wykonane z połączenia skalenia, gliny i innych minerałów i są wypalane w atmosferze redukującej, aby umożliwić tworzenie powierzchni o wielu odcieniach, przypominającej skórkę pomarańczy.
Szkliwa Shino mogą mieć różne odcienie, od bladych, prawie bezbarwnych do głębokich, ciemnobrązowych lub pomarańczowych, i są często używane w połączeniu z innymi szkliwami i technikami dekoracyjnymi dla stworzenia szeregu ciekawych i wyjątkowych efektów. Ceramika Shino jest wysoko ceniona za swoje piękno i związek z tradycyjną japońską estetyką i nadal jest popularnym rodzajem szkliwa wśród artystów i garncarzy.
Wykończenie (efekt) Luster (lustry)
to metoda dekorowania ceramiki, która daje metaliczne lub opalizujące efekty barw powierzchni. Technika ta polega na zastosowaniu cienkiej warstwy metalicznego szkliwa lub pigmentu na powierzchni wypalonego szkliwa. Warstwa metaliczna jest zwykle wykonana z kombinacji tlenków metali, krzemionki i topnika, i jest nakładana na powierzchnię szkliwa za pomocą pędzla lub pistoletu. Następnie element jest wypalany w niskiej temperaturze, aby stopić warstwę metaliczną z powierzchnią szkliwa. Rezultatem jest wysoce połyskująca powierzchnia, na której efekt może wahać się od jasnego, lustrzanego wykończenia do subtelnego, opalizującego połysku.
Technika lustrowa była stosowana od czasów starożytnych i do dziś jest popularna wśród artystów i producentów ceramiki. Wymaga umiejętności i doświadczenia, aby osiągnąć spójne i wysokiej jakości wyniki, i jest często używana, aby nadać luksusowe i wyjątkowo dekoracyjne wykończenie do drobnych wyrobów ceramicznych, takich jak wazony, dzbany, talerze, miski, filiżanki itp.
Terra Sigillata
Bardzo drobna gliniana masa o obniżonej gęstości, która jest nakładana na czerep a następnie polerowana na wysoki połysk i wypalana w celu uzyskania bardzo gładkiej, przypominającej szkło powierzchni.
Terra sigillata to rodzaj obróbki powierzchniowej ceramiki, która polega na nakładaniu dość rozcieńczonej, płynnej masy ceramicznej o wyjątkowo małym rozdrobnieniu ziaren na powierzchnię gliny, która następnie jest polerowana na wysoki połysk i wypalana w celu uzyskania gładkiej, szklanej powierzchni. Technika ta pochodzi ze starożytnego Rzymu i była wykorzystywana przez artystów i garncarzy na przestrzeni dziejów do tworzenia wielu efektów dekoracyjnych. Miała ona również pewną funkcję uszczelniania powierzchni wykonywanego naczynia.
Terra sigillata jest zazwyczaj wykonywana z połączenia drobno zmielonej gliny, wody i środków deflokulacyjnych, które pomagają rozbić cząstki gliny i stworzyć gładką, jednolitą konsystencję. Masa jest następnie nakładana na powierzchnię gliny za pomocą preferowanej metody aplikacji, a następnie element jest polerowany za pomocą miękkiej szmatki, gładkiego kamienia lub innego narzędzia. Podczas wypalania, terra sigillata topi się i łączy z gliną, tworząc gładką, szklaną powierzchnię, która może być pozostawiona bez szkliwa lub pokryta innymi szkliwami lub obróbką powierzchni. Terra sigillata jest ceniona za swoje piękno i unikalne efekty powierzchniowe, które często tworzy, i jest chętnie używana do wzmocnienia naturalnego koloru i tekstury gliny.
Tradycyjny wypał "Raku" – dedykowane szkliwa
specjalnie zestwaiane dla techniki wypalania raku, która obejmuje wyjęcie wyrobu z pieca, gdy jest jeszcze gorący i umieszczenie go w pojemniku z palnymi materiałami.
szkliwa Raku to rodzaj niskotemperaturowych szkliw ceramicznych, które są używane w wypale raku. Zarówno według tradycyjnej japońskiej technice wypalania, która sięga XVI wieku jak i tych technikach nowożytnych powstałych a właściwie zmodyfikowanych w XX w na zachodzie Europy i w Stanach Zjednoczonych. Wypał Raku polega na wyjęciu rozrzażonego czerepu z pieca i gdy jest jeszcze gorący umieszczeniu go w pojemniku wypełnionym materiałami, takimi jak trociny lub słoma, które zapalając się i tworzą pozbawione tlenu środowisko, które tworzy unikalne modyfikacje i efekty szkliwa.
Szkliwa Raku są zazwyczaj wykonane z kombinacji skalenia, kaolinu i innych minerałów i mogą produkować szereg kolorów i faktur powierzchni w zależności od konkretnego składu szkliwa i techniki wypalania. Szkliwa Raku są bardzo cenione za ich unikalne i nieprzewidywalne efekty, które mogą obejmować pęknięcia, metaliczne połyskujące i opalizujące, i są często używane przez artystów i garncarzy do tworzenia jedynych w swoim rodzaju kawałków ceramiki.
"Raku" wersja współczesna – modyfikacja metody tradycyjnej
Współczesna amerykańska wersja techniki raku to metoda wypalania, która polega na wyjęciu przedmiotu z pieca w wysokiej temperaturze i szybkim umieszczeniu go w pojemniku wypełnionym łatwopalnymi materiałami, takimi jak trociny czy gazety, które zapalają się i tworzą środowisko pozbawione tlenu. Dzięki temu powstają unikalne i nieprzewidywalne efekty szkliwa, które są wysoko cenione przez artystów i kolekcjonerów.
Współczesna amerykańska wersja raku ewoluowała i obejmuje szerszy zakres materiałów szkliwiących i technik wypalania niż tradycyjne japońskie raku. Po wyjęciu elementu z pojemnika, jest on gwałtownie chłodzony w wodzie, co może powodować szok termiczny i tworzyć charakterystyczne wzory pęknięć na powierzchni ceramiki. Proces ten jest wysoce nieprzewidywalny i dla osiągnięcia spektakularnych efektów wymaga wykwalifikowanego i doświadczonego garncarza, aby osiągnąć wysoce zadowalające wyniki.
Współczesna amerykańska technika raku jest często wykorzystywana do tworzenia elementów dekoracyjnych i obiektów rzeźbiarskich, i stała się popularną techniką wśród artystów ceramicznych na całym świecie.
Technika Tenmoku
Tenmoku to rodzaj japońskiej ceramiki, która znana jest z charakterystycznego ciemnego szkliwa i unikalnych wzorów na powierzchni. Nazwa „tenmoku” pochodzi od góry Tianmu w Chinach, gdzie prawdopodobnie powstały pierwsze miski w stylu tenmoku.
Ceramika Tenmoku jest zazwyczaj wykonywana w wyniku połączenia gliny bogatej w żelazo i specjalnego rodzaju szkliwa, które zawiera tlenek żelaza. Podczas wypalania, masa szkliwiąca topi się i płynie po powierzchni ceramiki, tworząc wzory, które są unikalne dla każdego kawałka. Efektem jest głęboki, bogaty czarny kolor, który w niektórych światłach może wydawać się niemal metaliczny.
Ceramika Tenmoku ma długą historię w Japonii, sięgającą XIII wieku. Początkowo używana była do ceremonii picia herbaty i do dziś cieszy się popularnością wśród miłośników herbaty. Oprócz miseczek do herbaty, ceramika Tenmoku jest również używana do produkcji wielu innych przedmiotów, w tym wazonów, talerzy i filiżanek do sake.
Obecnie w Japonii pracuje wielu utalentowanych garncarzy tenmoku, a styl ten wciąż się rozwija. Podczas gdy tradycyjne techniki i wzory są nadal wysoko cenione, wielu artystów eksperymentuje również z nowymi formami i szkliwami, tworząc żywy i ekscytujący obszar współczesnej ceramiki tenmoku.